Op deze pagina kunt u de Statenvertaling raadplegen in de editie van 1637 en/of 1657. De edities 1637, 1657 en de GBS-editie kunnen naar keuze parallel worden weergegeven. (Bij parallelweergave worden bij een vers eerst de kanttekeningen met verwijsteksten getoond, daarna de verklarende kanttekeningen.)
| 1 SIet de hant des HEEREN en is niet verkort, dat sy niet en soude konnen verlossen: ende sijn oore en is niet swaer geworden, dat sy niet en soude konnen hooren. |
| 2 Maer uwe ongerechticheden maken een scheydinge tusschen u lieden, ende tusschen uwen Godt, ende uwe sonden verbergen het aengesichte van u lieden, dat hy niet en hoort. |
| 3 Want uwe handen zijn met bloet bevleckt, ende uwe vingeren met ongerechticheyt: Uwe lippen spreken valscheyt, uwe tonge dichtet onrecht. |
| 4 Daer en is niemant die voor de gerechticheyt roept, ende niemant die voor de waerheyt in’t gerichte sich begeeft: sy vertrouwen op ydelheyt, ende spreken leugen, met moeyte zijn sy swanger, ende sy baren ongerechticheyt. |
| 5 Sy broeden basiliskus eyeren uyt, ende sy weven spinne-webben: die van hare eyeren eet, moet sterven; ende als het in stucken gedruckt wort, daer berst een adder uyt. |
| 6 Hare webben en deugen niet tot kleederen, ende sy en sullen haer selven niet kunnen decken met hare wercken: hare wercken zijn wercken der ongerechticheyt, ende een maecksel des wrevels is in hare handen. |
| 7 Hare voeten loopen tot het quade, ende sy haesten om onschuldich bloet te vergieten: hare gedachten zijn gedachten der ongerechticheyt, verstooringe ende verbrekinge is op hare banen. |
| 8 Den wech des vredes en kennen sy niet, ende daer en is geen recht in hare gangen: hare paden maken sy verkeert voor haer selven, al wie daer op gaet die en kent den vrede niet. |
| 9 Daerom is het recht verre van ons, ende de gerechticheyt en achterhaelt ons niet: wy wachten op het licht, maer siet daer is duysternisse, op eenen grooten glans, [maer] wy wandelen in donckerheden. |
| 10 Wy tasten nae den wandt, gelijck de blinde, ende gelijck die geen oogen en hebben tasten wy: wy stooten ons in den middach, als in de schemeringe, wy zijn in woeste plaetsen, gelijck de doode. |
| 11 Wy brommen alle gelijck als de beeren, ende wy kirren doorgaens gelijck de duyven: wy wachten nae recht, maer daer en is geen, nae heyl, [maer] ’t is verre van ons. |
| 12 Want onse overtredingen zijn vele voor u, ende onse sonden getuygen tegen ons: want onse overtredingen zijn by ons, ende onse ongerechticheden die kennen wy. |
| 13 Het overtreden ende ’t liegen tegen den HEERE, ende het achterwaerts wijcken van onsen Godt: het spreken van onderdruckinge ende afval, het ontfangen, ende het dichten van valsche woorden uyt het herte. |
| 14 Daerom is ’t recht achterwaerts geweken, ende de gerechticheyt staet van verre: want de waerheyt struyckelt op de strate, ende dat recht is en kander niet in gaen. |
| 15 Ia de waerheyt ontbreeckter, ende wie van het boose wijckt, stelt sich tot enen roof: ende de HEERE sach het, ende het was quaet in sijne oogen, datter geen recht en was. |
| 16 Dewijle hy sach, datter niemant en was, so ontsettede hy sich, om datter geen voorbidder en was: daerom bracht hem sijn arm heyl aen, ende sijne gerechticheyt die ondersteunde hem. |
| 17 Want hy trock gerechticheyt aen als een pansier, ende den helm des heyls [sette hy] op sijn hooft, ende de kleederen der wrake trock hy aen [tot] kleedinge, ende hy dede den yver aen als eenen mantel. |
| 18 Even nae de wercken, even daer nae sal hy vergelden, grimmicheyt aen sijne wederpartyders, vergeldinge aen sijne vyanden: den eylanden sal hy [den] loon vergelden. |
| 19 Dan sullen sy den name des HEEREN vreesen, van den nederganck, ende sijne heerlickheyt van den opganck der Sonne: als de vyant sal comen gelijck een stroom, sal de Geest des HEEREN de baniere tegen hem oprichten. |
| 20 Ende daer sal een Verlosser tot Zion komen, namelick voor die die haer bekeeren van de overtredinge in Iacob, spreeckt de HEERE. |
| 21 My aengaende, dit is mijn verbont met haer, seyt de HEERE, Mijn Geest, die op u is, ende mijne woorden die ick in uwen mont geleyt hebbe, die en sullen van uwen monde niet wijcken, noch van den monde uwes zaets, noch van den monde des zaets uwes zaets, seyt de HEERE, van nu aen tot in eeuwicheyt toe. |
