Op deze pagina kunt u de Statenvertaling raadplegen in de editie van 1637 en/of 1657. De edities 1637, 1657 en de GBS-editie kunnen naar keuze parallel worden weergegeven. (Bij parallelweergave worden bij een vers eerst de kanttekeningen met verwijsteksten getoond, daarna de verklarende kanttekeningen.)
| 1 DOe stont de Satan op tegen Israël, ende hy porrede David aen dat hy Israël telde. |
| 2 Ende David seyde tot Ioab, ende tot de Overste des volcks, Gaet henen, telt Israël van Berseba tot Dan toe, ende brengtse tot my, dat ick haer getal wete. |
| 3 Doe seyde Ioab, De HEERE doe tot sijnen volcke, gelijck sy [nu] zijn, hondert mael meer: zijn sy niet alle, o mijn heere Coninck, mijnen heere tot knechten? waerom versoeckt mijn heere dit? waerom soude het Israël tot schult worden? |
| 4 Doch het woort des Conincks nam d’overhant tegen Ioab: derhalven tooch Ioab uyt, ende hy doorwandelde gantsch Israël: Daer na quam hy weder te Ierusalem. |
| 5 Ende Ioab gaf David de somme des getelden volck: ende gantsch Israël was elf hondert duysent man, die het sweert uyt-trocken: ende Iuda vier hondert duysent, ende tseventich duysent man, die het sweert uyt-trocken. |
| 6 Doch Levi ende Benjamin en telde hy onder de selve niet: want des Conincks woort was Ioab een grouwel. |
| 7 Ende dese sake was quaet in de oogen Godes: daerom sloech hy Israël. |
| 8 Doe seyde David tot Godt, Ick hebbe seer gesondigt, dat ick dese sake gedaen hebbe: maer neemt doch nu de misdaet uwes knechts wech, want ick hebbe seer sottelick gehandelt. |
| 9 De HEERE nu sprack tot Gad den Siender Davids, seggende: |
| 10 Gaet henen, ende spreeckt tot David, seggende, Aldus seyt de HEERE, Drye dingen legge ick u voor: kiest u een uyt dien, dat ick u doe. |
| 11 Ende Gad quam tot David, ende seyde tot hem, Soo seyt de HEERE, Neemt u uyt: |
| 12 Of drye jaren honger, ofte drye maenden verteert te worden voor het aengesichte uwer wederpartye, ende dat het sweert uwer vyanden [u] achterhale: ofte drye dagen het sweert des HEEREN, dat is, de pestilentie in den lande, ende eenen verdervenden Engel des HEEREN in alle de lantpalen Israëls? so siet nu toe, wat antwoort ick dien sal weder brengen, die my gefonden heeft. |
| 13 Doe seyde David tot Gad, My is seer bange: laet my doch in de hant des HEEREN vallen, want sijne barmherticheden zijn seer vele, maer en laet my in de hant der menschen niet vallen. |
| 14 De HEERE dan gaf pestilentie in Israël: ende daer vielen van Israël tseventich duysent man. |
| 15 Ende Godt sondt eenen Engel nae Ierusalem, om die te verderven, ende als hyse verdorf, sach het de HEERE, ende het berouwde hem over dat quaet, ende hy seyde tot den verdervenden Engel, ’Tis genoech, treckt nu uwe hant af: de Engel des HEEREN nu stont by den dorsch-vloer van Ornan den Iebusiter. |
| 16 Als David sijne oogen op-hief, so sach hy den Engel des HEEREN staende tusschen de aerde, ende tusschen den hemel, met sijn uyt-getrocken sweert in sijne hant, uytgestreckt over Ierusalem: doe viel David ende de Outste, bedeckt met sacken, op hare aengesichten. |
| 17 Ende David seyde tot Godt, Ben ick ’t niet die geseyt hebbe, datmen ’t volck tellen soude? Ia ick selve ben het die gesondigt, ende seer qualick gehandelt hebbe, maer dese schapen wat hebben die gedaen? O HEERE mijn Godt, dat doch uwe hant tegens my, ende tegen het huys mijnes vaders zy, maer niet tegen u volck ter plage. |
| 18 Doe seyde de Engel des HEEREN tot Gad, dat hy David seggen soude, dat David soude opgaen, om den HEERE eenen Altaer op te richten in den dorsch-vloer van Ornan den Iebusiter. |
| 19 So ginck dan David op nae den woorde Gads, dat hy in den name des HEEREN gesproken hadde. |
| 20 Doe sich Ornan wendde, so sach hy den Engel, ende sijne vier sonen die by hem waren, verstaken haer: ende Ornan dorschte tarwe. |
| 21 Ende David quam tot Ornan, ende Ornan sach toe, ende sach David, so ginck hy uyt den dorsch-vloer, ende booch sich neder voor David met het aengesichte ter aerde. |
| 22 Ende David seyde tot Ornan, Geeft my de plaetse des dorsch-vloers, dat ick op de selve den HEERE eenen altaer bouwe: geeftse my voor het volle gelt, op dat dese plage opgehouden worde van over den volcke. |
| 23 Doe seyde Ornan tot David, Neemtse maer henen, ende mijn heere de Coninck doe dat goet is in sijne oogen: Siet, ick geve dese runderen tot brand-offeren, ende dese sleden ten houte, ende de tarwe tot spijs-offer, ick geve’t al. |
| 24 Ende de Coninck David seyde tot Ornan, Neen, maer ick sal ’t sekerlick koopen voor vollen gelde: want ick en sal voor den HEERE niet nemen dat uwe is, dat ick een brand-offer om niet offere. |
| 25 Ende David gaf aen Ornan voor die plaetse, ses hondert goudenen sikelen van gewichte. |
| 26 Doe bouwde David aldaer den HEERE eenen altaer, ende hy offerde brand-offeren ende danck-offeren: Als hy den HEERE aenriep, so antwoordde hy hem door vyer uyt den hemel, op den brand-offers altaer. |
| 27 Ende de HEERE seyde tot den Engel, dat hy sijn sweert weder in sijne scheyde steken soude. |
| 28 Ter selver tijt, doe David sach, dat de HEERE hem geantwoordt hadde op den dorsch-vloer Ornans des Iebusiters, so offerde hy aldaer. |
| 29 Want de Tabernakel des HEEREN, die Mose in de Woestijne gemaeckt hadde, ende des brand-offers altaer, was te dier tijt op de hoochte te Gideon. |
| 30 David nu en konde niet henen gaen voor den selven om Godt te soecken: want hy was verschrickt voor het sweert des Engels des HEEREN. |
